σπάνια στέλνω επιστολές στην κυβέρνηση. Αλλά την περασμένη εβδομάδα αισθάνθηκα υποχρεωμένος να γράψω σε μερικούς ανώτερους, επιρροή λαούς που γνωρίζω στους διαδρόμους της εξουσίας. Γιατί; Επειδή, κατά τη διάρκεια αυτής της άθλιας κρίσης στον τομέα της υγείας, έχουν μια μερική απάντηση στο ζήτημα της κοινωνικής απομάκρυνσης που τους κοιτάζει στο πρόσωπο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν το ξέρουν. Ή τουλάχιστον δεν το έκαναν πριν τους έριξα μια γραμμή.
Διαφήμιση – Η δημοσίευση συνεχίζεται παρακάτω

Η ημέρα της επιστολής μου ξεκίνησε όταν δέχτηκα μια πρόσκληση να μιλήσω στο εθνικό ραδιόφωνο για τις δυσκολίες της κοινωνικής αποστασίας όταν η κλείδωμα χαλαρώνει και όταν ο πληθυσμός συνεχίζεται να ταξιδεύει στους χώρους εργασίας και τα σχολεία, για παράδειγμα.

Covid-19: Τι δείχνει για τους αυτοκινητιστές και τη βιομηχανία αυτοκινήτων

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με τρένα, λεωφορεία, προπονητές, ποδήλατα, πεζοδρόμια και αεροπλάνα. Και, με τη σειρά τους, σιδηροδρομικούς σταθμούς, στάσεις λεωφορείων, τερματικά εκπαιδευτών, ζώνες αποθήκευσης ποδηλάτων και λωρίδες, περιοχές ανάπαυσης πεζών και αεροδρόμια. Μπλιαχ! ακάθαρτα μέρη. Όπως είπα στο ραδιοφωνικό σταθμό και, ώρες αργότερα, οι «φίλοι» μου στο Westminster – σε τέτοιους τρόπους μεταφοράς και σε τέτοιες τοποθεσίες, το κοινό δεν μπορεί να παραμείνει σε απόσταση δύο μέτρων με οποιονδήποτε τρόπο. Αστειεύουμε αν σκεφτούμε διαφορετικά. Το ίδιο ισχύει και για τους δημόσιους εργάτες μεταφοράς, οι οποίοι είναι συνήθως πρόσωπο με πρόσωπο με τους επιβάτες.
Κατά τη διάρκεια της εκπομπής έθεσα τον ισχυρισμό ότι το καλύτερο, ασφαλέστερο και πολύ κατάλληλο μέρος για ένα άτομο να παραμείνει κοινωνικά απομακρυσμένο όταν ταξιδεύει για υγεία, ψώνια, ζωτική εργασία ή άλλους σκοπούς, βρίσκεται μέσα σε ένα κλειδωμένο αυτοκίνητο με τα παράθυρα κλειστά. Ο παρουσιαστής φαινόταν συγκλονισμένος. Αλλά ενημέρωσε, “Μπορεί να είστε σε κάτι εκεί.”